Muzeum Archeologiczne

Postanowiliśmy przekonać się osobiście jak też głęboko Poznań i nie tylko ten sławetny gród, ale i cała Wielkopolska zapuściły korzenie. Kto nam może w tym pomóc jeśli nie wizyta u źródeł, czyli w Muzeum Archeologicznym. Nasz łazikowy tropiciel skarbów ziemi - Henio Lubawy zabrał się z zapałem do dzieła i uruchomiwszy swoje konszachty z sympatyczną a kompetentną p. archeolog Patrycją Silską sprawili nam miłą niespodziankę, ponieważ w salce dydaktycznej czekała na ciekawskich nie tylko gawęda autorstwa p. Patrycji, ale także ogromny stół pełen wszelakich eksponatów, które można było oglądać, dotykać, ba, nawet przymierzać neolityczne ozdoby. Zaświadczam kronikarskim słowem, że całkiem twarzowe. A oto kilka faktów o muzeum i oglądanych przez nas przedmiotach. Już w roku 1882 otwarto w Poznaniu pierwszą, przeznaczoną dla szerokiej publiczności, wystawę archeologiczną, zorganizowaną przez muzeum, funkcjonujące przy Polskim Towarzystwie Przyjaciół Nauk. Późniejsze wystawy organizowane były zarówno przez instytucje polskie jak i niemieckie, a po odzyskaniu niepodległości w 1918r funkcje wystawiennicze przejęło Muzeum Wielkopolskie, z którego po drugiej wojnie światowej wyodrębniło się Muzeum Prehistoryczne (obecne - Muzeum Archeologiczne). Wystawa jest kolejną stałą ekspozycją, ukazującą prehistorię Wielkopolski od początków osadnictwa ludzkiego aż po kres starożytności. Na wystawie każda epoka posiada jeden lub kilka elementów przewodnich, wokół których zorganizowano pozostałe części ekspozycji, przedstawiające w skondensowanej formie to, co w danej epoce najistotniejsze. Są to np. rekonstrukcje domów, groby a także różnorodne konstrukcje: piece czy warsztaty pracy, oraz sceny figuralne. Starsza epoka kamienia, epoka człowieka - to epoka człowieka łowcy i zbieracza, szałas z toczącym się przed nim życiem grupy ludzkiej, z dwoma najistotniejszymi wówczas zajęciami: polowaniem i zbieraniem pożywienia, wraz z wytwarzaniem potrzebnych do tych czynności narzędzi, głównie krzemiennych. I z kości. W młodszej epoce kamienia, podstawą utrzymania staje się rolnictwo i chów zwierząt, powoduje to bardzo istotną zmianę w gospodarce i jej wpływ na pozostałe aspekty życia, takie jak budowa stałych osad z drewnianymi domami, wytwarzanie naczyń ceramicznych, tkactwo czy wreszcie zmiany w obrządku pogrzebowym, manifestujące się budową okazałych grobowców z nasypami ziemnymi (kurhany) bądź z konstrukcjami kamiennymi (megality). Epoka brązu, to - oprócz nowego surowca brązu przynosi rozkwit kultury materialnej, zmiany w systemie wierzeń, przejawiające się w dominacji ciałopalnego obrządku pogrzebowego, a także pojawienie się przy końcu tej epoki i na początku następnej, tj. epoki żelaza - zbudowanych z drewna, umocnionych osad czyli grodów, z których gród w Biskupinie należy do najlepiej poznanych. To koniec pierwszej lekcji. Ponieważ nie mogliśmy podziwiać szacownych eksponatów w salach wystawowych, otrzymaliśmy możliwość zapoznania się ze znaleziskami w salce wykładowej. Po części teoretycznej przyszedł czas na praktykę. W ramach ćwiczeń segregowaliśmy zbiory na znaleziska kamienne i świadome wytwory materialne, oddzielaliśmy ułamki ceramiki surowej od zdobionej, poznawaliśmy techniki obróbki kości i kamienia. Ćwiczenia zaliczyliśmy zadawalająco i otrzymaliśmy promocje do następnej epoki.